چالش های ارزش گذاری دارایی های شخصی و پرتفو ها

ارزش گذاری دارایی شخصی همواره با چالش های زیادی مواجه بوده است. چنین چالش هایی در نتیجه غیرشفاف بودن اطلاعات در دسترس بازار (همانند پیدا کردن شرکت های مشابه مناسب) و اندازه گیری نقدینگی مربوطه و تخفیف های قابل عرضه در بازار ایجاد می شوند. سایر چالش هایی که در سال های اخیر ایجاد شده اند، در نتیجه اشتباهات نظم دهی فشار سرمایه گذار برای شفافیت بیشتر (بخصوص در حوزه سرمایه گذاری) به وجود آمده اند. این موضوع به نحوی شامل سهام هم می شود، چرا که IMF اطلاعات خود را از طریق صنعت مدیریت دارایی (شامل جایگزین ها) دریافت می کند و با ریسک های ثبات مالی بالقوه مواجه است. باور بر این است که اشتباهات صنعت باید از طریق “جهت گیری محتاطانه” تقویت شود. اگر تعریف ارزش گذاری را میخواهید این مقاله را بخوانید.

مقررات و استانداردهای افزایش یافته

مشاهدات صورت گرفته حاکی از آن است که مقررات مربوط به ارزش گذاری پورتفوی در حوزه های سرمایه گذاری منجر به افزایش اشتباهات شده است. ورشکستگی برخی از بانک های سرمایه گذاری ایالات متحده منجر به افزایش اهمیت ارزش گذاری پرتفوی شده است. ورشکستگی های سایر بانک های بزرگی که بودجه آنها از طریق پول مالیات تامین می شد، منجر به ایجاد یک محیطی شد که در آن فرآیندهای ارزش گذاری و افشاسازی آن اهمیت زیادی پیدا کرد. تمایل به شفافیت صندوق های دارایی شخصی هم از طرف بخش های قانونی و هم از طرف سرمایه گذاران وجود داشت.

رغبت جهانی نسبت به حسابداری ارزش عادلانه و افزایش اهمیت ارزش عادلانه در بخش حسابداری بین المللی (همانند قانون گذاران اروپا) منجر به ضرورت بررسی مجدد دارایی های شخصی بر مبنای رهیافت های ارزش گذاری بین المللی شد.

توسعه استانداردهای حسابداری همانند IFRS 13 و ASC 820 سال های زیادی طول کشید و هدف از این استانداردها صرفا صندوقهای دارایی شخصی نبود، بلکه ویژگی اصلی استانداردادهای مذکور عبارت از شفافیت می باشد. IFRS 13 و ASC 820 یک چارچوبی را برای سنجش ارزش عادلانه معرفی کردند و این چارچوب بر روی گروه گسترده ای از شرکت ها و موسسات مالی تاثیر گذار بود که در حوزه سرمایه گذاری فعال بودند.

دو شرکت IFRS و US GAAP به منظور توسعه این استانداردها با هم همکاری کردند تا در استانداردهای حسابداری جهانی مربوط به ارزش عادلانه به یک هماهنگی مناسبی برسند. انجمن دارایی شخصی هم سریعا به این تغییرات واکنش نشان داد و راهنمای ارزش گذاری مربوط به دارایی شخصی و سرمایه مشارکتی (IPEVC) را ارئه کرد که مورد قبول IFRS و US GAAP قرار گرفت. بیشتر بخوانید

اهمیت ارزش گذاری پرتفوی در شرکت های خصوصی

ارزش گذاری پرتفوی دقیق علاوه بر تامین الزامات قانونی منجر به تسهیل فرآیند تصمیم گیری برای سهامداران صندوق های خصوصی می شود. ارزش گذاری دقیق، شفاف و زمان بندی شده اطلاعات مربوط به LP ها را بروز رسانی کرده و منجر به بروز رسانی تصمیمات سرمایه گذاری می شود. ارزش گذاری  پرتفوی باکیفیت و تبعیت از “بهترین روش موجود” یک سری ویژگی هایی می باشند که منجر به جذب سرمایه گذاران بالقوه می شود. همانطور که IMF در گزارش ثبات مالی جهانی (April 2015) اعلام کرده است، صنعت مدیریت دارایی به عنوان یک مجموعه کلی و از طریق تامین مالی در زمانیکه وضعیت بانک ها نامناسب باشد، منجر به ایجاد ثبات اقتصادی می شود.

همچنین یکی از ویژگی های صندوق های سرمایه گذاری شخصی عبارت از ایجاد ابداعات و رشد اقتصادی در اروپا می باشد. از اینرو گزارشات ارزش گذاری شفاف و دقیق در دارایی شخصی با توجه به تاثیری که در رشد و ثبات محیط اقتصادی بزرگ دارد به یک الزام تبدیل شده است، هر چند که ممکن است این تاثیرات بلافاصله به وجود نیایند. (چرا به ارزش گذاری نیاز داریم)

چالشهای موجود در ارزش گذاری دارایی شخصی

ارزش گذاری همواره یک موضوعی است که بیشتر مربوط به تشخیص و قضاوت می باشد و کمتر مربوط به قواعد است. نکته مهمتری که وجود دارد عبارت از این است که ارزش عادلانه (که به یک موضوع داغ تبدیل شده است)، در برخی از اصول به عنوان یک موضوع مربوط به قضاوت در نظر گرفته می شود. به دلیل اینکه ارزش عادلانه مبتنی بر قضاوت است، می تواند به یک تشخیص اریب دار از ارزش منجر شود. این مورد در نهایت منجر به ایجاد اختلاف می شود.

قانون گذاران و ارائه دهندگان استانداردها همواره تلاش کرده اند تا یک سری استانداردهایی را تهیه کنند که ارزش گذاری بر مبنای آن صورت بگیرد. یک متخصص با تجربه از بهترین روش های موجود در یک صنعت استفاده می کند تا از بروز اریب ها پیشگیری کند. برخی از راهنماهای مربوط به ارزشگذاری عادلانه توسط IFRS 13، ASC 820، راهنمای IPEVC، استاندارهای هج کردن صندوق، AIMA و … ارائه شده اند.

IFRS در اندازه گیری ارزش عادلانه داده های ورودی را در 3 سطح دسته بندی می کند. ورودی های سطح اول عبارت از قیمت های بازاری بیان شده در بازارهای فعال و برای دارایی های یکسان می باشد. ورودی های سطح دوم عبارت از سایر اطلاعات قابل مشاهده در بازار و غیر از قیمت های مستقیم می باشد که برای مثال می توان به قیمت های بیان شده در دارایی های قابل قیاس یا ورودی های بدست آمده از اطلاعات بازاری قابل مشاهده و از طریق همبستگی اشاره کرد. ورودی های سطح 3 در بازار قابل مشاهده نمی باشند. چالش های مربوط به فرآیند ارزش گذاری به دلیل نیاز به تشخیص یا قضاوتی ایجاد می شود که برای ارزش گذاری قیمت ها در ورودی های سطح 3 به آن نیاز وجود دارد.

روش متخصصان ارزشگذاری در ارزش گذاری

شواهد موجود حاکی از آن است که در حسابرسی عادی صندوق ها و در آخرین مرحله ارزش گذاری یکسری نواقصی وجود دارد. متخصصان ارزش گذاری پرتفوی به منظور به حداقل رساندن انحرافات باید هیچ نوع رابطه ای با مدیریان پرتفوی نداشته باشند؛ این مورد در AIFMD هم بیان شده است.

متخصصان ارزشگذاری در حین ارزشگذاری دارایی ها با استفاده از ورودی های سطح 1 باید از قیمت های ناسازگار بازاری اعلان شده استفاده کنند. در صورتیکه ارزیاب احساس کند که قیمت بیان شده نشان دهنده ارزش عادلانه در تاریخ ارزشگذاری نمی  باشد (به دلیل نوسانات کوتاه مدت در بازار، همانند اتفاقات بازاری قابل توجهی که صورت گرفته اند)، تعدیل کردن ارزش عادلانه سرمایه گذاری یک مورد منطقی خواهد بود. با این وجود، ارزش گذاری عادلانه به عنوان ارزش گذاری سطح 2 و نه به عنوان ارزش گذاری سطح 1 شناخته خواهد شد.

اصلی ترین مسائل موجود در فرایند ارزشگذاری مربوط به ارزشگذاری های سطح 2 و سطح 3 مربوط به کاربرد تشخیص و قضاوت می باشند. اولین قدم در این پروسه ارزش گذاری عبارت از توجه کردن به اطلاعات مربوط به ارزش گذاری خواهد بود. برخی از این اطلاعات شامل ساختارهای سرمایه ای، واژه های پیچیده و نقدینگی می باشند. ارزیابی در مرحله دوم از اطلاعات مربوط به ارائه دهندگان خدمات قیمت گذاری و دیتابیس های مالی استفاده خواهد کرد و در صورت نیاز یک سری تعدیلاتی را اعمال خواهد کرد. تعدیلات باید نشان دهنده تعدیلات دیدگاهی و ریسکی باشند که مشارکت کنندگان در بازار ایجاد خواهند کرد (برای مثال می توان به ریسک های اعتباری و نقد شوندگی اشاره کرد).

ارزش گذاری شرکت هایی که در مراحل اولیه هستند

اعلان قیمت های شاخص یک سری نقاط رفرنس مفیدی را ایجاد می کنند، ولی باید با احتیاط از آنها استفاده کرد. هدف مشاور ارزش گذاری باید عبارت از به حداکثر رساندن کاربرد ورودی های قابل مشاهده و به حداقل رساندن کاربرد ورودی های غیرقابل مشاهده باشد. به همین دلیل برای مشخص کردن استفاده یا عدم استفاده از ابزارهای اندازه گیری سطح 3 در برخی مواقع نیاز پیدا می شود که ارزیابی تشخیص و نظر خودش را بیان کند.

شرکت های خصوصی که در مراحل اولیه هستند یا شرکت های پرتفوی که بر روی رشد خودشان متمرکز هستند، بیشتر به ورودی های سطح 3 وابسته هستند و با استفاده از اطلاعات الگودار اقدام به ارزش گذاری می کنند. یک مشاور ارزشگذاری با توجه به سطح ذهنیت، باید یک درجه بندی از هزینه سرمایه گذاری را در ارزش عادلانه و همچنین تحلیل حساسیت مد نظر قرار دهد (که عبارت از میزان تاثیر تغییرات مربوط به ورودی های غیرقابل مشاهده در ارزش عادلانه می باشد). همانطور که در بالا هم ذکر شد، برای ارزش گذاری می توان از رهیافت های مختلف استفاده کرد. همچنین یک شرکت خصوصی برای حسابرسی ورودی های شرکت می تواند از یک مشاور خارج از شرکت استفاده کند.

سایر چالش هایی که وجود دارند عبارت از ساختارهای سرمایه ای پیچیده ای می باشند که در یک شرکت خصوصی وجود دارند. این موارد شامل ابزارهای مربوط به تبدیل ویژگی ها و سایر درخواست های محتمل است. معمولا این موارد شامل تخصیص ارزش موسسه تجاری (BEV) در بخش های داخلی ساختار سرمایه ای و استفاده از تحلیل ادعاهای محتمل (CCA) می باشد که به عنوان تکنیک های قیمت گذاری شناخته می شوند.

ارزش گذاری (Valuatio)

5 روش کاربردی برای ارزش گذاری سهام

ارزش گذاری شرکت

ارزش گذاری شرکت ها و تاثیر شرایط کرونایی

10 دلیل اصلی برای ارزش گذاری شرکت